Anneme

Anneme mikrodalgada yapabileceği yemek tariflerini veriyorum.Canım annem üzülüyor İklimle yaşıyorum ya, o benden çok kazanıyor bende evde onun yemeklerini yapıyorum sanıyor.Aslında bilmiyor ki kızcağız benim yaptığım yemeklerin tadına dahi bakamayacak denli yorgun geliyor işten.Zaten keşke tadına bakabilecek kadar dayanabilsede hiç olmazsa akşam yemeklerini yiyebileceğim biri olsa yanımda.Tek başıma yemek yiyip yemekteyizde oynamak zorunda kalıyorum her akşam.Anneme söyleyemiyorum, akşam yemeklerini yanlız yiyorum demiyorum.Dersem akşamları bensiz yemek yemek daha çok dokunacak kendisine biliyorum susup gülümsüyorum.İstanbul'da olsam keşke diyorum.Aşkımı içgüveysi alsak, her akşam annemin hazırladığı lezzetli tabağa ekmek bansak, sabahları annemin hazırladığı enfes kahvaltıyla uyansak, yardımcı geleceği için rahat rahat çekirdek çıtlatsak.Ama olmuyor benim okulum bitmiyor ve hayaller sürekli erteleniyor.Her gün okulum kısalacağına daha çok uzuyor.Her günün akşamı geçmiş hatalar sorgulanıyor.Herkes bir defa askere gidiyor, herkes bir defa evleniyor, ama benim okullarım hiç bitmiyor.Defalarca kopuyorum annemden her gün aklım onda kalıyor bunu kimse bilmiyor.Ben okulu ne zaman bitireceğim diye içim acıyor, her şeyimi bağlayan okulumu ne zaman bitirip huzura kavuşacağım bilmiyorum.Ne zaman en büyük hayallerim gerçek olacak bilmiyorum ama her gün uzaklaşıyor sanki şafak azaldıkça günler hiç geçmiyor.Annem bilmiyor ama bu kız onu hep özlüyor.

Ama biliyorum diplomamı elime aldığım gün annemide yanımdan ayırmayacağım.Sadece bana yemek yapacak o zaman birde sabahları beni uyandıracak, çok özledim onunla uyandığım günleri gece yarısı kalkıp bana ceviz getirmesini.Biliyorum oda beni özledi bu tatil hiç yaramadı bana bir daha annemin yanında 1 haftadan fazla zaman geçirmeyeceğim dengem bozuluyor fazlasında zira.